Loslaten

Een tijdje terug vroeg iemand aan mij hoe het met mijn dieet ging. Nou eerlijk gezegd is het niet echt een dieet natuurlijk, alleen al van het woord sta ik in de steigers. Dit ligt natuurlijk helemaal aan mij en heeft alles te maken met mijn verleden en mijn dieetverleden. Ik zou graag zeggen dat ik na al die jaren wijzer ben geworden, maar helaas ik blijf vervallen in mijn oude gewoontes.

In het begin ging het eigenlijk heel erg goed, ik vond het totaal niet moeilijk om producten te laten staan. Doordat ik voor mijn gevoel super goed bezig was, had ik ook de hoop dat het een resultaat op de weegschaal zou geven en na een aantal weken ging ik vol goede moed op de weegschaal staan en wat was ik verbaasd en teleurgesteld toen bleek dat ik geen gram was afgevallen! En tja wat doe ik dan .... juist dan ga ik toch weer overeten oftewel een eetbui. In eerste instantie waren het wel gezonde eetbuien, maar ook dat ging over in ongezonde eetbuien (lees een heel pak stroopwafels of 3 repen chocolade of een hele zak mini twix) met producten die ik dus helemaal niet mocht eten.

En zo langzaamaan kwam ik in de laatste weken weer genoeg aan, bij de kilo's die ik daarvoor al was aangekomen. In totaal dus 12 kilo meer dan aan het einde van mijn laatste dieet/ nieuwe eetstijl periode. Verschrikkelijk balen! Maar was ik 12 kilo geleden ook gelukkiger? Soms wel ja, vooral als ik complimenten van anderen kreeg, maar ook dat werd na verloop van tijd door een stemmetje in mijn hoofd omgezet in iets negatiefs. Meid wat zie je er goed uit (stemmetje in mijn hoofd; dus ik zag er hiervoor niet goed uit), tjonge wat ben jij veel afgevallen (stemmetje in mijn hoofd, jee wat was jij dik zeg), en nu wel volhouden hè (stemmetje in mijn hoofd; want je bent al vaker afgevallen en altijd weer dikker geworden)

Deze week zag ik een man emotioneel zeggen dat het de kunst van het loslaten is. Bij hem ging het over iets totaal anders, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Heeft het niet heel erg met loslaten te maken in de zin van niet zo gefocust bezig te zijn en juist proberen niet zo streng voor mezelf te zijn. Ik zou heel graag de innerlijke rust vinden, die ervoor zorgt dat ik mezelf helemaal accepteer en dus geen stemmetje meer in mijn hoofd die ervoor zorgen dat ik constant bezig ben met wat andere mensen van mij zullen denken en zeggen.

Een tijdje geleden ben ik via de whatsapp een groepje begonnen "buddy's voor raad en daad". Ik dacht dat het mij zou sterken als ik weet dat er mensen zijn die mij willen helpen in moeilijke momenten. Super vond ik het, maar toen ik een paar dagen moeilijke momenten had, durfde ik het niet te melden. Later met mijn lieve buddy's (Lisette, Daniëlle en Manet) besproken en afgesproken dat ik nu echt alles bespreekbaar maak, dus niet alleen mijn sterke kant laten zien. Ook mijn lieve vriendin Jolanda is er nu bij betrokken. Elke dag even korte berichtjes met de vraag wat ik aan het doen ben en tips. Vooralsnog sterkt het mij, maar ik moet weer waken voor het overmoedige karakter wat ik heb. Ben ik een tijdje goed bezig dan lopen mijn gedachten heel erg vooruit en ga ik fantaseren hoe goed het resultaat zal zijn over 3 maanden of langer. En dat moet ik dus leren LOSLATEN. Iedere dag is een op zich zelf staande dag met nieuwe kansen en mogelijkheden. Dus niet meer denken in getallen op de weegschaal en getallen in mijn kleding, maar gelukkig zijn met het leven wat ik leef, mijn gezin, mijn familie, mijn vriendinnen, mijn buddy;s, mijn moestuin, mijn hobby's en niet geheel onbelangrijk gelukkig zijn met mezelf!

En om dan terug te komen op de beginvraag, hoe gaat het met mij naar aanleiding van het intolerantie eetpatroon? Goed eigenlijk, ik ben veel minder moe dan ik hiervoor was, dus in dat opzicht heeft het mij wel goed gedaan. Over een maand moet ik terug naar de dokter en dan hoop ik dat ook op de bodyscan te zien is dat het lichamelijk beter met mij gaat, dus nog even afwachten.